Er zijn zo van die keuzes in je leven die je graag zo lang mogelijk uitstelt. Vaak heeft dat ermee te maken dat je hoopt dat iets overgaat, dat je vindt dat het nog niet zo erg is of dat je er nog niet aan toe bent te erkennen dat je hulp met iets nodig hebt. Het kan dan erg helpen als er mensen in je omgeving zijn die wel die stap maken. Het wordt dan vanzelf veel normaler, waardoor de stap voor jezelf ook minder groot is. Soms is dat ook het geval met iets waar je niet eens een keuze voor hoeft te maken, maar wat vroeg of laat sowieso gaat gebeuren. Zoals ouder worden.
Weer een jaartje erbij
Er zijn mensen die enorm tegen bepaalde leeftijden op zien. Ik had dat zelf bijvoorbeeld met dertig worden. Zolang ik geen dertig was, was ik nog jong en had ik nog alle tijd. Dat was het idee. Maar ja, toen werd de eerste vriend in mijn omgeving dertig. Hij is een paar jaar ouder dan ik, dus kon ik nog opgelucht ademhalen dat het bij nog niet zo ver was. Vervolgens werden steeds meer mensen in mijn omgeving dertig en werd het steeds normaler. Het viel eigenlijk wel mee met wat voor een grote overgang het was. Sterker nog, er veranderde eigenlijk niets. Alleen dat getal. Toch moest ik even slikken toen het eenmaal zo ver was en er ook bij mij dertig op mijn verjaardagstaart stond. Maar inmiddels was vrijwel iedereen om me heen al dertig of alweer een paar jaar verder, dus waar deed ik eigenlijk moeilijk over? En als het dan eenmaal zover is, begin je in te zien dat elke leeftijdsfase zijn charme heeft.
Uitproberen
Mijn vader stond voor een heel ander probleem. Het had weliswaar ook te maken met ouder worden, maar het had niets met bepaalde getallen te maken. En hij kon een keuze maken. Met de tijd is hij namelijk steeds slechter gaan horen. Hij kan nog wel een gesprek volgen, maar het was te merken dat hij sommige delen miste. Voorzichtig opperde ik op een gegeven moment dat het misschien een keer tijd was zijn gehoor te laten controleren. Hij zei dat hij nergens last van had. Ik zei dat gehoorapparaten tegenwoordig zo mooi worden gemaakt, dat ze nauwelijks te zien zijn. Dat bijvoorbeeld een schoonzus van hem, een van mijn tantes, er tegenwoordig ook een had. Hij had dat helemaal niet door gehad. ‘Nee,’ zei ik: ‘precies! Omdat je het niet hebt gezien. Ze zijn zo klein dat het niet opvalt!’ Hij vertelde toen over zijn buurman en wat vrienden die er ook een dragen. Blijkbaar realiseerde hij zich op dat moment dat het misschien toch niet zo’n gek idee was de mogelijkheden een keer te onderzoeken. Hij vertelde me namelijk dat hij een afspraak had gemaakt met een audicien. Zijn gehoor was getest en hij had advies gekregen over een gehoorapparaat in het oor. Doordat hij tijdens dat gesprek er meer over te weten kwam en wat het voor hem kon betekenen, heeft hij er een besteld. Hij kon hem namelijk zestig dagen uitproberen. Dat trok hem over de streep, want zo kon hij zelf eerst beoordelen of hij het prettig vond en het veel verschil zou uitmaken. Nou, het is een heel duidelijk verschil! Hij reageert nu namelijk weer op alle grappen die worden gemaakt. Dus niet alleen hij, maar ook de mensen om hem heen zijn er erg blij mee!
